[quote name='karjo2']Za to to jest samo sedno i rozwiazanie ;). Dalej juz tylko rozwazasz moje wypowiedzi, hmmmm. Coraz dziwniej wyglada ta dyskusja... Nigdy sie nie upieralam, ze wiem wszystko na jakikolwiek temat, dlaczego usilujesz wmowic mi cos, od czego jestem daleka? Link do uzytkownika jest z propozycja kontaktu z nia, jesli interesuje Cie historia jej psa, jest w profilu opcja "wskaz wypowiedzi " ( chyba tak, bo zaraz zarzucisz nieumiejetnosc zapamietania wskazowek forumowych). Hmm, skoro nie teoretyzujesz, a czytasz, to dziwnie wyglada to "czytanie" w tym topiku. I moze wskazesz, jak bardzo zgodne sa przypadki, ten i ksiazkowy, podloze problemu i sposob rozwiazania, skuteczny oczywiscie. Nonsensowna wymiana zdan, nic nie wnoszaca, eot.[/quote] tez stwierdzam ze ta rozmowa nic nie dala.. Czemu uwazam ze Ty uwazasz ze masz calkowita racje? bo tak bardzo usilnie probujesz wmowic swoja metode. ok zostawiamy to. Naprawde nie chce mi sie kłócić. Zaraz przedstawie przypadek ktory mam na mysli. To nie byl pies ze schroniska, ale jego zachowanie, nie bylo kontrolowane przez wlasciciela i koncowym efektem bylo to ze uaktywnial sie juz na sam dźwięk parkującego auta, nie pozwalal gosciom wyjść z samochodu, a co dopiero -wejść do domu. Reagowal starsznie agresywnie na pojawiających sie ludzi w poblizu. Wszystko stało sie za faktem, że właściciel-starszy ksiądz, któremu trafil sie żywiołowy pies rady border collie, -nie potrafil nad nim zapanowac. Ponadto pies mial za malo socjalizacji w szczeniectwie z obcymi ludzmi, ktorych pozniej zaczął sie bać. Po grymasie jego pyska było widac ze sie boi, a jednoczesnie próbuje stac sie gróźniejszy i odsunąć od siebie niebezpieczenstwo przyjmując agresywna postawe. Pies probował tez gryżć gości. Autorka książki ktora ma za soba doswiadczenie ok 20 lat pracy z psami, ma dyplomy w tej dziedzinie. ale mniejsza z tym. Autorka ta wzięła tego psa do siebie na rehabilitacje. Wymysliła sposob który zadziałał. Mianowicie najpierw probowala przyzwyczaic psa do tego zeby nie reagował agresja i pobudzeniem kiedy do domu przyjezdzal jej mąż. Brała psa na smycz, odprowadzała psa do klatki-tu tez moze byc inny pokój, gdzie mozna psa zamknac. Zaczynala go podkarmiac w tej klatce, po czym wchodzil jej mąż i rzucał psu smaczne kąski do klatki. Później gdy atmosfera sie rozładowała pies był wypuszczany z klatki/pokoju i chwile jeszcze nagardzany za spokojne zachowanie-najpierw przez osobe ktora wypuszczala psa, a po chwili przez męża, który wczesniej usiadł spokojnie i podkarmial psa rzucajac w jego kierunku smakołyki. Cwiczenie po kilku dniach dało taki rezultat że pies zaczynał machac ogonem na widok lub zaslyszany samochod tudzież męża autorki książki. Zaczął sobie kojarzyć gościa z czyms pozytywnym dla niego. Pozniej po ok kilku tygodniach wprowadzono element gosci- najpierw podstawionych. Ktorzy przychdozac mogli chwile zaczekac pod drzwiami zanim autora zaprowadzila psa do klatki i tam rozsypala mu smakolyki, oraz podawala je rpzez pręty. Gdy pies byl w srodku, goscie wchdozili, siadali na kanapach i pies zostal wypuszczany. Byl tez karmiony rzucanymi smakolykami przez gosci. Kolejnym etapem bylo to , ze na pukanie do drzwi gosci, pies mial skojarzone juz ze za chwile bedzie cos dla niego przyjemnego, czyli jedzenie w spokojnym miejscu. Witanie wchodzących gosci przy drzwiach to duze zamieszanie i stres dla psa bojazliwego, ktory w tym momenciue potrafi własnie ugryźć lub zachwoywwac sie nieprzyjemnie. Więc gdy pies juz wiedzial ze pukanie do drzwi to dobra zapowiedz, autorka brala psa tylko na smycz, goście wchodzili, ona zaczynala podkarmiac psa. Po chwili goscie tez rzucali psu smaki-jeszcze podstawieni goscie-tzn uprzedzeni w konkretach. Waznym czynnikiem bylo to zeby nie wyciagali do psa rak, zeby go nie stresowac i nie pobudzac do zachowan ktore wczesniej u niego wystepowaly. Dzien po dniu udalo sie wyprowacowac u psa pozytywne skojarzenia kiedy goscie pukali do drzwi. Pies nauczyl sie opanowywac narastajace pobudzenie. Autorka podaje jeszcze zeby przecwiczyć na sucho najpierw pukanie do drzwi. Najpierw bierze garsc smakołyków, puka do drzwi i idzie psa zaprowadzic do klatki/pokoju i tam rozsypac ta garść przysmaków-jakichs dobrych a nie suchych granulek karmy ;) ). To ma wstępnie nauczyć psa, że pukanie= idziemy do pokoju i dostajemy dobre jedzonko. Koniec. Oczywiscie kazdy zrobi jak zechce. Ale wedlug mnie takie rozwiazanie jest dobrym rozwiazaniem. No i jak widac nic nie wymyslam bo wszystko jest w ksiazce. A przypadek analogicznie podobny. Co do podszczypywania na spacerach-[B]Karjo [/B]masz racje ze trzeba psa szkolic na posłuszeństwo-a dokładniej na zwracanie uwagi na przewodnika. wykonywanie komend w obecnosci przechodzących ludzi. To tez wymaga cierpliwości i konsekwencji. A przede wszystkim nie wściekanie sie na psa, czy poszarpywanie nim za obroze i mówienie ze jest niedobrym psem-bezsensu. Dbry przewodnik to taki ktory jest spokojny i stanowczy oraz potrafi zapanowac nad sytuacja. Bez szarpania, bez krzyków, nerwów.. Teraz przedstawilam to co mialam na mysli. Przesdstawilam rozwiazany problem z książki-nie byle jakiej książki. Bo widzialam i czytalam juz siazki bezsensu, ktorych autorzy wymyslali coraz to nowe sposoby radzenia sobie z psami. No i [B]Kamix[/B] przede wszystkim wiadomo ze trzeba skonrtaktowac sie z kims na żywo ;)

Dołączył: 2008-08-17 Miasto: Piekło Liczba postów: 2631 19 lutego 2013, 19:01 Mianowicie,czy sa tu kobiety ktore sdzily,ze nikt sie nigdy nimi nie zainteresuje,nie pokocha?A jednak los postawil ktoregos razu tego jedynego...?Mam 20 lat,jestem zaburzona psychicznie,lecze sie....ale nadal mam watpliwosci,ze nigdy sie nie zakocham ani nikt mnie nie pokocha,nie sie zdesperowana, mam znajmych,ewentualnie z 2-3 osoby,z ktorymi rzadko sie widuje z roznych prostu biorac pod uwage swoja psychike i niezrownowazenie boje sie samotnosci,braku doswiadczen w tym temacie...Boje sie facetow,siebie i zwiazku? Zaburzenia dotychczasowej samotniczej egzystencji Dołączył: 2008-08-17 Miasto: Piekło Liczba postów: 2631 19 lutego 2013, 19:40 no tez tak sadze,ze desperacje sie wyczuwa lovepink33 19 lutego 2013, 19:44 "Miłość nie szuka, miłość znajduje". Idealne motto dla samotnych (w tym dla mnie). Ktoś się pojawi w Twoim życiu, ale zupełnie nieoczekiwanie. Musisz być cierpliwa :) suenos 19 lutego 2013, 20:11 Dziewczyno, spokojnie, na każdego przychodzi pora. Mam 21 lat i uwierz, że jeszcze do wakacji nie myślałam, że będę w stanie kogoś pokochać i dać siebie kochać. Jestem DDA, więc wiem, co to znaczy blokada psychiczna. Ale w sierpniu pojawił się w moim zyciu facet, który nie wierzył, że można nie wierzyć w miłość. I walczył do upadłego. Pokochałam i jestem szczęśliwa. I wiem, że jest za wcześnie, by mówić o wielkiej miłości. Po prostu daj sobie czas :) I korzystaj z życia mimo wszystko. Dołączył: 2011-03-17 Miasto: Katowice Liczba postów: 4699 19 lutego 2013, 20:15 20 lat nie masz chłopaka i rozpaczasz? wybacz ale trochę to śmieszne jesteś młoooodziutka i nie przekreślaj sie dobrze ze chodzisz na terapię ps a ja mam 27! nie miałam nie mam i co ja mam powiedzieć ?? elewinkaa 19 lutego 2013, 21:24 20 lat nie masz chłopaka i rozpaczasz? wybacz ale trochę to śmieszne jesteś młoooodziutka i nie przekreślaj sie dobrze ze chodzisz na terapię ps a ja mam 27! nie miałam nie mam i co ja mam powiedzieć ??nooo albo ja , ło tam kazda potwora znajdzie ..... julka777 20 lutego 2013, 00:08 W chwili obecnej również wolałabym nie kochać i być wolna od tego wszystkiego... Knowles. 20 lutego 2013, 18:35 Przez większość czasu miałam takie odczucie głównie przez kompleksy i bardzo niską samoocenę. Poznałam wspaniałego człowieka i jestem z nim już prawie 9msc. Nigdy nie pomyślałabym, że ktoś taki mógłby zwrócić na mnie uwagę. Na każdego przyjdzie odpowiednia pora Dołączył: 2011-06-24 Miasto: Warszawa Liczba postów: 2848 21 lutego 2013, 12:59 Sabanis napisał(a):Też myślałam, że nigdy nikogo nie poznam i już byłam zmęczona robieniem sobie nadziei. Odpuściłam i pach! Dwa dni później poznałam świetnego faceta :) niedawno minęło 5 miesięcy jak jesteśmy razem. bo to tak własnie jest...jak juz człowiek jest szczęśliwy sam ze sobą, to odwraca się i go miłość wali po oczach... :) Atoss 21 lutego 2013, 14:42 Ja - właśnie po moich 20 urodzinach stwierdziłam, że nie mam szans na miłość, że muszę się pogodzić z samotnością. Zrezygnowałam, odpuściłam całkowicie. Bolały mnie tematy o rodzinie, dzieciach, ślubach. Dostałam pierścionek zaręczynowy dzień przed swoimi 23. urodzinami :) Dodam, że mam zaburzenia odżywiania oraz jestem gruba. Dołączył: 2013-02-21 Miasto: Lublin Liczba postów: 739 22 lutego 2013, 13:13 Masz dopiero 20 lat. To nie prawda, że wszystkie mamy po 20 chłopaków do dwudziestki. Ja w LO nie miałam nikogo, na studiach też sama. Już sobie myślałam, że nigdy się nie zakocham - nawet mi przychodziło do głowy, że kochać nie umiem... Czasami miłość przychodzi, jak masz lat 20 czasami jak 30. Męża poznałam 3 lata temu :) Da się, tylko nic na siłę. Nie po to, żeby nie być samą. Ucz się kochać siebie, bo na pewno jesteś warta tej miłości. A facet odpowiedni kiedyś się znajdzie :)

nigdy nic nie brala miala tytul